Οδηγός το (πρωταθληματικό) παρελθόν και το επιθετικό δίδυμο…

Ο Γιώργος Τσακίρης εξηγεί γιατί με την επιλογή Κωστένογλου, την προ διετίας τακτική λογική και τους Λιβάια – Ολιβέιρα η Α.Ε.Κ. μπορεί πρωταθληματική σεζόν και έχει ένα υστερόγραφο

Τα λάθη του καλοκαιριού πήγαν πίσω την ΑΕΚ και της στέρησαν την ευρωπαϊκή παρουσία για μια ακόμη σεζόν σε φάση ομίλων. Ταυτόχρονα της έφεραν μια ήττα εντός έδρας από την Ξάνθη στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, μια ήττα από μια ομάδα στην Αθήνα η οποία ήταν η πρώτη σε όλη την ιστορία του club, δεν είναι να το προσπερνάς έτσι απλά, αποδεικνύει πολλά για όσα είχαν προηγηθεί… Όμως τώρα είμαστε στο Φθινόπωρο και η Ένωση κατάφερε να αφήσει πίσω της ένα κάκιστο διάστημα το οποίο αν δεν άλλαζαν πρόσωπα και καταστάσεις θα μπορούσε να της είχε προκαλέσει την καταστροφή μιας ολόκληρης αγωνιστικής χρονιάς προτού καλά – καλά αυτή να έχει αρχίσει, δεν ήταν μακριά το σενάριο…

Ευτυχώς ο Δημήτρης Μελισσανίδης και οι συνεργάτες κατάλαβαν το λάθος και τι θα μπορούσε αυτό να προκαλέσει με αποτέλεσμα να το διορθώσουν… Η ΑΕΚ επέστρεψε στην ποδοσφαιρική λογική και το μεγάλο αφεντικό της, το οποίο συνιστά και ένα γνήσιο αρρωστάκι με την ομάδα, αποφάσισε να προχωρήσει δίνοντας τα κλειδιά σε ένα πρόσωπο που γνωρίζει τι ακριβώς (και πώς) πρέπει να κάνει για να αλλάξει όλο το… έργο! Κι έτσι έγινε… Όχι πολύ δύσκολα, αλλά με σημαντικό κόστος, διότι πρέπει να πληρώνεις τα λάθη σου για να μαθαίνεις από αυτά.

Εστιάζουμε όμως στο σήμερα. Άλλωστε για όσα προηγηθήκαν γράφτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις από σχετικούς και… άσχετους! Τα γράψαμε, αναδείξαμε τα λάθη, τα εμπεδώσαμε και τώρα πρέπει να προχωρήσουμε και να δούμε πώς δύναται η ΑΕΚ να φτάσει να θυμίζει εκείνη που προ διετίας, τη σεζόν 2017-2018 κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και γενικά σε επίπεδο πρωταγωνιστικού ρόλου (εντός κι εκτός συνόρων) να συνιστά τη μοναδική ελληνική ομάδα που συνδύασε με επιτυχίες όλες τις διοργανώσεις και με ρόλο πρωταγωνιστικό (είτε πανηγύρισε κούπα όπως του πρωταθλήματος είτε όχι όπως στο Κύπελλο).

Τα πράγματα στο ποδόσφαιρο δεν είναι περίπλοκα, δεν αποτελεί κάποια ακατανόητη επιστήμη το συγκεκριμένο αγώνισμα, αλλά ένα παιχνίδι που πρέπει σε επίπεδο επαγγελματικό να του συμπεριφέρεσαι με λογική, σεβασμό και φιλοδοξία (μεταξύ άλλων). Η Ένωση με την επιλογή να απομακρύνει τον Καρντόσο και πλέον να συνεχίσει με τον Κωστένογλου αφού τον τέσταρε σε δύσκολα και με όλα κόντρα, φανερώνει την επιθυμία της να επιστρέψει σε μια ποδοσφαιρική λογική που δύναται να τη βοηθήσει να έχει μια καλή έως απόλυτα επιτυχημένη σεζόν. Από την ίδια εξαρτάται ο τρόπος με τον οποίο θα εξελιχθεί η σεζόν…

Η ΑΕΚ με τον Έλληνα τεχνικό δείχνει πως θα πάει σε μια προ διετίας τακτική λογική. Θα δουλεύει και θα εφαρμόζει το τακτικό της σκέλος ανάλογα με τον αντίπαλο και θα επιβάλλεται στον αγωνιστικό χώρο σε επίπεδο κατοχής, ρυθμού και υπομονής – πίστης στις ικανότητες των μεσοεπιθετικών της. Θα ήταν και έγκλημα να μη το κάνει αφού η ομάδα και το ρόστερ της από τη μέση και μπροστά είναι καλύτερη και πολύ πιο ποιοτική από ότι ήταν τη σεζόν που κατέκτησε το πρωτάθλημα και το κυριότερο με περισσότερες επιλογές.

Εκείνη η σεζόν, λοιπόν, πρέπει να είναι οδηγός για τον Νίκο Κωστένογλου που είναι ικανός προπονητής για να δουλέψει και το μεσοεπιθετικό παιχνίδι της ΑΕΚ και να παρουσιάσει καλύτερο πρότζεκτ από εκείνο επί Χιμένεθ. Πρόσωπα από τότε υπάρχουν για να υπηρετήσουν το πλάνο και να βάλουν στο κλίμα γρήγορα, άμεσα και εύκολα τους νεότερους. Κάτι που έγινε άλλωστε όπως είδαμε από το ματς στην Τρίπολη… Δεν αρκούν αυτά μόνο όμως. Οι «κιτρινόμαυροι» κατέκτησαν εκείνο το πρωτάθλημα γιατί υπήρχε σε επίπεδο 95% συσπείρωσης στα αποδυτήρια και άριστο κλίμα μεταξύ όλων στο ποδοσφαιρικό τμήμα.

Αυτό δουλεύεται όλο αυτό το διάστημα από τον Ίλια Ίβιτς, που θυμόταν πολύ καλά ότι η ΑΕΚ του μικρότερου (πάντα) μπάτζετ (από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό) και επί των ημερών του ως τεχνικός διευθυντής στο μακρινό πλέον 2004-2005, το κλίμα που υπήρχε στα αποδυτήρια έδωσε στην Ένωση τη δυνατότητα να διεκδικεί πρωτάθλημα όταν (ειδικά την πρώτη σεζόν) όλοι θεωρούσαν δύσκολο να μπει έστω στην 8άδα! Κι όμως της ήταν τελικά τόσο εύκολο… Υπήρχε βέβαια και ο κόσμος τότε, η συσπείρωση στον λαό της ΑΕΚ ήταν πρωτοφανής, μοναδική και ανεπανάληπτη…

Το κλίμα στα αποδυτήρια έχει ήδη αποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό. Με την ικανοποίηση (λόγω μη εύρεσης ιδανικής περίπτωσης κυρίως) του «θέλω» των αποδυτηρίων να συνεχίσει η ομάδα με Κωστένογλου τα πάντα άλλαξαν στο εσωτερικό του ποδοσφαιρικού τμήματος και όλα πλέον θυμίζουν το καλό κλίμα εκείνης της πρωταθληματικής σεζόν. Για να δούμε βέβαια αν θα συνεχίσει να υφίσταται κάτι τέτοιο διότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και ταυτόχρονα παίζει να υπάρξουν και στραβές από τις διακυμάνσεις της απόδοσης της ομάδας που είναι λογικό να υπάρξουν όπως σωστά είχε πει και ο «Κωστέ» μετά το ματς στην Τρίπολη!

Υπάρχει όμως και ένα ακόμη σημείο κλειδί για να μπορέσει η σεζόν να θυμίσει εκείνη του 2017-2018 και να φτάσει η ΑΕΚ να διεκδικήσει το πρωτάθλημα στα πλέι οφ με αξιώσεις. Οδηγός θα πρέπει να είναι και το επιθετικό δίδυμο. Και το ευχάριστο είναι πως όπως φάνηκε στα ματς με Τραμπζονσπόρ και Αστέρα σε Τραπεζούντα και Τρίπολη αντίστοιχα, οι Λιβάια και Ολιβέιρα μπορούν να κάνουν τη διαφορά, αν τραβήξουν και οι υπόλοιποι, αν συνεχίσει κοινώς ο Μάνταλος όπως έχει ξεκινήσει και ακολουθήσουν σε απόδοση οι Αλμπάνης, Ζεράλντες και Βέρντε, τότε είναι δεδομένο ότι η Ένωση θα παίξει δυνατά για το κόλπο της κούπας του πρωταθλήματος…

Ο Λιβάια είναι ένας ποδοσφαιριστής που κάνει τη διαφορά για πλάκα (και) στην Ελλάδα. Με τον Αραούχο κούμπωσε για πλάκα διότι ο Αργεντινός δεν είναι το κλασικό φορ της περιοχής, όπως ο σούπερ Πόνσε για παράδειγμα, το ίδιο ισχύει και για τον Ολιβέιρα. Ο Πορτογάλος επιθετικός με στέλνει το μήνυμα ότι είναι πιθανό το σενάριο να δούμε ένα δίδυμο που θα παντρεύει εύκολα το ”μέσα- έξω” από το κουτί (πότε ο Λιβάια εντός πότε ο Ολιβέιρα εκτός και συνήθως τούμπα το… σκηνικό). Θέλει το one touche game όπως ίσχυε και με τον Αραούχο κάτι που υπηρετεί με μεγάλη αγάπη στην επίθεση ο Κροάτης άσος. Τη στιγμή που και οι δυο είναι ικανοί απέναντι στην εστία και ξέρουν να σκοράρουν!

Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό αν συνεχίσουν έτσι οι δυο τους, Λιβάια και Ολιβέιρα, για να εξυπηρετηθεί ακόμη περισσότερο το πλάνο που γνωρίζει να βγάζει στο χορτάρι η ΑΕΚ και το οποίο μπορεί να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο από τον ικανό και καλό στη δουλειά του Νίκο Κωστένογλου… Όλα αυτά θα φανούν βέβαια στην πορεία. Υπάρχουν τα δεδομένα και τα πρόσωπα που μπορούν να υλοποιήσουν τα παραπάνω.

Υπάρχουν βέβαια και δυο ματς με Λαμία και Παναιτωλικό (στο ΟΑΚΑ και στο Αγρίνιο αντίστοιχα) που ανάλογα με το αποτέλεσμα που θα πάρει η ΑΕΚ (κοινώς αν επικρατήσει και στα δυο) θα μπορεί να προκληθεί και μεγάλη συσπείρωση στον κόσμο της ομάδας που απογοητεύτηκε στην πολύ αρχή της σεζόν αλλά μπορεί και να ζήσει το ανάποδο, δηλαδή το: ότι αρχίζει με πόνο, τελειώνει ωραία, πολύ ωραία…

Υγ: Έκλεισε και η πλευρά που υπήρχε η Σκεπαστή… Δεν ξέρω αν το έχετε εμπεδώσει φίλοι Ενωσίτες αλλά επί της ουσίας πλέον η ΑΕΚ έχει το γήπεδό της. Στο χώρο που υπήρχε το μυθικό «Νίκος Γκούμας» στα πατρογονικά της εδάφη, στην Νέα Φιλαδέλφεια… Μπορούμε να σταματήσουμε ένα λεπτό, να το καταλάβουμε καλά αυτό που γράφω, να το εμπεδώσουμε; Η ΑΕΚ πλέον έχει το γήπεδό της. Έπειτα από τόσα χρόνια νέας προσφυγιάς, μετά το 2003 όταν και έπεσε και δεν το ξανασήκωσαν ποτέ (έως την επιστροφή Μελισσανίδη στην ομάδα), η ομάδα έχει το γήπεδό της. Θα είναι και προς χρήση σε ένα με ενάμιση χρόνο από τώρα. Το γράφω, το βλέπω, το λέω, είμαι κάθε μέρα εκεί περισσότερο από μια φορά στη διάρκειά της (σ.σ.: της ημέρας) και όμως προσπαθώ να καταλάβω αν είναι αλήθεια όλο αυτό, ή όχι… Και τώρα, μετά τις λέξεις που γράφω, από κει θα περάσω! Είναι γεγονός όμως, το πιο όμορφο της νεότερης ιστορίας της ΑΕΚ και της δικής μας ζωής (στα δευτερευούσης σημασίας γεγονότα). Τα πιο όμορφα όμως μου συμβαίνουν όποτε περνάω από εκεί και είμαι με το μηχανάκι και ανεβαίνω για το γραφείο, εδώ, στο gazzetta.gr. Περνάω πάντα από το γήπεδο, κάθε μέρα, το μεσημεράκι και φυσικά χαζεύω. Μέχρι και πριν από ένα μήνα χάζευα και είχα (ακόμη έχω) ένα μόνιμο ζωγραφισμένο χαμόγελο (και μια… μελαγχολία) στο πρόσωπό μου. Το τελευταίο διάστημα, εδώ και 10 με 15 μέρες, έχω ξεκινήσει και ψάχνω άλλα πρόσωπα σε μηχανάκια και αυτοκίνητα όταν περνάνε από το γήπεδο. Σκοπός μου είναι να χαζεύω αντιδράσεις. Διαπιστώνω ότι έχουν την ίδια φυσικά έκφραση… Πρόσωπα που δεν γνωρίζεις (όχι όλα βέβαια) και δεν προσέχουν ότι τους κοιτάς επίμονα για να δεις αντιδράσεις και εκείνα με το βλέμμα στο γήπεδο έχουν τη ματιά αυτή που είχες κι εσύ το προηγούμενο διάστημα. Ένα όμορφο, αληθινό, απ’ τη ψυχή τους χαμόγελο! Μια ικανοποίηση και ανυπομονησία ταυτόχρονα. Προχθές δε ανέβαινα με το μηχανάκι και κοίταζα πάλι με την ίδια έκφραση, τούτη τη φορά με είδε ένας άλλος με μηχανάκι που έκανε το ίδιο δρομολόγιο και γελώντας μου είπε μέσα από το κράνος και αφού πρώτα μου κούνησε το κεφάλι πάνω κάτω για να εκφράσει και εκείνος τον θαυμασμό του για το γήπεδο που γίνεται (αλλά και για να καταλάβω ότι είναι και αυτός της δική μας «κιτρινόμαυρης»… φυλής): «Υπομονή αδερφέ μου, το θαυμάζεις κι εσύ ε; Σε είδα, έλαμψες, είχες στο πρόσωπο γνήσια χαρά. Υπομονή ντε και σε λίγο θα γυρίσουμε στο σπίτι μας». Προ ημερών ένα ζευγάρι, άνω των 60, πήγαιναν χεράκι – χεράκι γύρω από το γήπεδο και σταματούσαν αν πέντε – δέκα μέτρα και έδειχνε ο ένας στον άλλον το γήπεδο και προφανώς την πρόοδο των εργασιών. Ήταν ΑΕΚ από την Γερμανία που είχαν έρθει για διακοπές και προτού επιστρέψουν, όπως έκαναν και όταν έφτασαν στην πατρίδα, πέρασαν από το γήπεδο για να το δουν από κοντά να δημιουργείται… Μια εβδομάδα πιο πριν ένα αντίστοιχο ζευγάρι, τούτη τη φορά από την Αθήνα, έκανε την βόλτα του στο γήπεδο περιμετρικά, οι ίδιες αντιδράσεις. Το κάνουν συχνά και δεν μένουν Νέα Φιλαδέλφεια απ’ όσο μου είπαν… Και πόσοι ακόμη που έχω δει και δεν σταμάτησα να τους ρωτήσω! Εκεί σε πιάνει και λίγο η ψυχή σου, πονάς λίγο, μελαγχολείς ρε γαμώτο και δεν το θες. Αλλά θα ήθελα να έχω την ίδια εικόνα, να περπατούσε και ο δικός μου πατέρας με τη μητέρα μου μαζί (συντροφιά και με τον εγγονό που ‘χει το όνομά του και δεν πρόλαβε να δει) περιμετρικά και να μετράνε αντίστροφα για να μπουν ξανά στο γήπεδο που με πήγαν παιδάκι μικρό μαζί με τα αδέρφια μου, ντυμένοι όλοι στην πιο όμορφη διχρωμία, με την φορεσιά Της… Το θέμα είναι ότι τελειώνει, ας μελαγχολούμε και λίγο, έτσι ζουν οι αγαπημένοι μας, δεν φεύγουν ποτέ όσο τους θυμόμαστε και τους βάζουμε σε εικόνες που θα θέλαμε να ζήσουμε και να δούμε… Έτσι ζουν ξανά, μέσα από μας και όσα μας έμαθαν να αγαπάμε!

ΠΗΓΗ: GAZZETTA